Візуальная метафара Беларусі. Новы сэт паштовак ад palasatka

   Набыць сэт можна ў «Акадэмкнізе» (Пр-т Незалежнасці, 72) 

 

Кася palasatka, арт-дырэктарка 34:

Калі я выпускала першы сэт пра Менск, на вуліцы быў люты ва ўсіх самых горшых яго праявах. На жаль, амаль кожны з беларусаў адчуваў сябе проста жахліва, і я была не выключэннем. Ад навін хацелася схавацца, і, відавочна, мы перажывём усе несправядлівасці, якія нас чакаюць, але хацелася нейкай падтрымкі. Падтрымку ў гэтыя часы мы можам атрымаць толькі ад сябе саміх, таму я проста вырашыла заняцца справай, якая адарве думкі ад навін. Я не чакала, што паштоўкі будуць мець такі поспех, але разумею, чаму так адбылося.

На чарзе была Беларусь. Стаяў складаны выбар: што змясціць на ўсяго 8 паштовак? Калі б я працавала ў міністэрстве турызму, рашэнне было б такім, каб фота пароўну падзяліць па абласцях, – але мне не падабаецца такая ўраўнілаўка. Я вырашыла, што выбар буду рабіць сэрцам і адштурхоўвацца не ад месцаў, а хутчэй ад гісторый і сімвалізму. Таму сэт складаецца з вельмі дарагіх для мяне сюжэтаў, якія распавядаюць агульную гісторыю.

 

1.

Полацкая Сафія і задуменны хлопчык. Калі б можна было ўключыць трэк пад гэты фотаздымак – я б адразу ўключыла песню Вайцюшкевіча «Дзе мой край» на верш Караткевіча.

Я пабачыла гэты сюжэт і зразумела, што так і трэба было, бо перад гэтым за два дні праехала амаль усю паўночную Беларусь – ад Відзаў і Браслава праз Друю і Сар’ю да Полацка. I таймінг у падарожжы – гэта заўсёды самая містычная частка. Ён прыводзіць цябе ў патрэбны час у патрэбныя мясціны.

 

2.

Сабачы трыкутнік падчас адбудовы Косаўскага палаца. Само месца для мне нясе шмат асабістых успамінаў. Упершыню я пабачыла палац яшчэ ў стане да рэканструкцыі, пасярод лесу. Ад сядзібы Касцюшкі не было бачна нават вежаў праз лес. Але гісторыі з рыбкамі пад падлогай ніякую дзяўчыну не пакінуць у спакоі.

Меншы сабачка – «дзяўчынка», і белы вялікі сабака – мясцовы кабель, які не хоча падпускаць да «кабеты» новага жаніха, што прыбіўся за некалькі дзён да мясцовых ахоўнікаў. Так і хадзілі паўсюль утрох, моцна нервуючыся.

 

3.

Пінск. Горад, які мне падаўся вельмі шляхетным. Людзі, якія выраслі ў Пінску, – вельмі прыемныя і таленавітыя. Калі ў тваім горадзе так шмат гісторыі, ёсць моцная рака, заўсёды віравала прыгожае жыццё – ты не можаш быць іншым. Мне вельмі складана прыязджаць у малыя гарады, дзе людзі сябе не паважаюць, але ў Пінску абсалютна адваротная сітуацыя: вельмі заўважна, што кожны жыхар горада, нават калі сам гэтага не заўважае, валодае вялікай годнасцю і амбіцыйнасцю. Мне гэта вельмі даспадобы. Гэтая годнасць – у постаці мужчыны, які займаецца класічнай летняй працай: перапраўляе людзей туды-назад праз раку на пляж. Падарожжа займае хвіліны дзве-тры – але колькі ў гэтым рытуале жыцця!

 

4. 

Бабуля ў адзенні «на выхад» едзе на службу ў вёсцы Пескі. Хаця вёска не вельмі вялікая, у ёй маецца неверагоднай прыгажосці касцёл, а таксама царква. Вёска адчуваецца вельмі жывой, і я, пабачыўшы гэтую карціну, узгадала сваю бабулю, якая абавязкова чыста апраналася перад тым, як адправіцца “ў цэнтр” сваёй вёскі. І гэтае пачуццё чысціні і нядзельнай святочнасці – адно з самых цёплых. Старыя людзі ў вёсках – яны з прынцыпамі, выдатным стылем і ніколі не пойдуць у спартовых нагавіцах “у людзі”. Мне імпануе такі падыход і падрыхтоўка. З дэталяў – звярніце ўвагу на агароджу. Да шчасця, яшчэ не паўсюль стаіць гэтае жахлівае бетоннае “нешта”, як з могілак.

 

«Таймінг у падарожжы – гэта заўсёды самая містычная частка. Ён прыводзіць цябе ў патрэбны час у патрэбныя мясціны»

 

 

5.

Горадня 2020-га. Цёплае і дамашняе адчуванне летняга вечара і горада, які так шмат вытрымаў, што вытрымае і астатняе. Дзесьці па гэтых вулках хадзіў кніжны «мужыцкі Хрыстос» з аповесці Караткевіча. Мне падабаецца, што фантаны і гарадскія парапеты становяцца прытулкам моладзі. Гэта добра збівае пафас і дадае шмат жыцця. Такая ж моладзь катаецца ля помнікаў у Вашынгтоне і выдатна знайшла б агульную мову з гарадзенскімі, ваўкавыскімі і магілёўскімі падлеткамі. Пра гэтую свабоду нам самім сабе патрэбна час ад часу нагадваць, каб не закасцянець.

 

6.

Від на Нясвіжскі палац з другой часткі парка. Я люблю прыязджаць сюды, каб проста пагуляць у выходныя, дастаткова часта. Парк пераносіць у прыгожыя гісторыі пра Радзівілаў, а таксама ў маю любімую – гісторыю аднаўлення парка Марыяй Даротай Дэ Кастэлян. А гісторыі пра Чорную Панну Нясвіжа, мяркую, даўно трэба шматкроць экранізаваць. Мне падаецца, складана ў Беларусі знайсці нешта настолькі прыгожае і высакароднае, як Нясвіжскі парк. А сам горад – адно з тых месцаў, якое кожнага непазбежна падымае да свайго шляхецкага ўзроўню.

Калі я рабіла гэты кадр восенню 2020-га, я толькі-толькі даведалася пра цікавыя падзеі ў Менску, вядомыя як «круглы стол».

 

7.

Я не магла не ўключыць Менск і падумала, што выгляд мусіць быць не менш утульным і хатнім за астатнія здымкі. Раён плошчы Перамогі – месца, дзе я адчуваю сябе дома.

 

8.

Дзікушкі. Верагодна, самы містычны здымак серыі. Менавіта таму я змясціла яго і на вокладку. Мне падаецца, на сучасным этапе гэта і ёсць галоўная візуальная метафара Беларусі. Сяброўка, якая з’яўляецца выкладчыцай, распавяла, што паказвае гэты здымак сваім вучням, калі яны праходзяць «Раскіданае гняздо». Мне падаецца, у гэтым фотаздымку ўся прыгажосць, увесь боль і ўся надзея. Але тое, што буслы як галоўны сімвал краіны працягваюць прылятаць і заводзіць дзяцей, – гэта і ёсць наш маленькі цуд. Мы не сыходзім.