Мінск ад palasatka. Кася Сырамалот – пра сваю новую серыю паштовак

 

Кася palasatka, арт-дырэктарка 34:

 

Я мяркую, што мы жывём у такі час, калі адзін і той жа – наш – горад з’яўляецца і казачна прыгожым, і невыносна жахлівым месцам адначасова.

Калісьці я пра гэта думала: гэта добрая прыкмета горада з гісторыяй. Калі казаць пра Менск – тут усё перакулена дагары нагамі. Час нараджэння Менска мы адлічваем ад даты яго знішчэння – бітвы на Нямізе. З таго моманту горад нішчыўся і выміраў не раз. Я сама нарадзілася і вырасла ў Менску, а ў малыя гады час бавіла з бацькамі на лецішчы, побач з якім знаходзіцца гарадзішча самага старажытнага горада – Менска. Таму прывязаная я да абодвух – Менска і Мінска.

Вышэй апісанае, мяркую, прыкмета моцнага горада: якія б ні былі ў ім жахі і паморкі – ён паўстае зноў, перараджаецца і дае натхненне будучым пакаленням. Такія Нью-Ёрк, Берлін і Парыж. Такі і Менск, не пазбаўлены прыгожых і вельмі складаных гісторый і закручаных лёсаў.

 

 

Фотаздымкі ў сэце былі зробленыя ў розны час, але кожны – своеасаблівае прызнанне пэўнаму кутку горада. Так ужо завязалася, што большая частка майго жыцця праходзіць у раёне плошчы Перамогі. Для мяне гэта такі сакральны цэнтр, побач з ракой, дзе я вельмі добра сябе адчуваю і люблю прагульвацца, як і многія іншыя менчукі. Мне не падабаецца думаць катэгорыямі «папсовасці». Мне падабаецца проста любіць месцы, якія прыносяць візуальнае задавальненне, цеплыню, радасць і ўспаміны.

 

1.

Фотаздымак з вокладкі – для мяне гэта самы іканічны і любімы від. Тут я праходзіла неверагодную колькасць разоў, і мне падаецца, што гэта адна з самых прыгожых перспектыў. Вядома, прыемней за ўсё сядзець на прыступках па той ці іншы бок ракі і назіраць, як сядае сонца. Ад такога немагчыма стаміцца.

 

2.

Другі фотаздымак з панарамай да шпіля я зрабіла гэтай зімой, калі было не так халодна, а снег быў пухнатым, як у зімовай казцы. Я зрабіла яго з думкай пра двух людзей, якім вельмі хацела б паказаць гэты момант. Першы чалавек – мая сястра, якая знаходзіцца цяпер у СІЗА, і яна не бачыла гэтай прыгожай зімы. Другі чалавек – Улад Луневіч, які цяпер, на жаль, не ў Менску, але я ўпэўненая, ён усё б аддаў, каб стаяць на гэтым месцы і глядзець, як прыгожа падае снег на Камуністычную.

 

3.

Фотаздымак з другой панарамай, адной з найбольш класічных зімовых панарам, я таксама зрабіла для маёй сястры. Я абяцала ёй у лістах, што надрукую яго – і яна пабачыць паштоўкі. Гэта яе любімае зімовае надвор’е. У мяне ёсць гэтая панарама ў варыяцыях усіх сезонаў – і заўсёды яна прыемная воку. Справа – мой самы любімы парк у горадзе, з якім звязана шмат прыгожых асабістых успамінаў.

 

«Я абяцала сваёй сястры ў лістах, што надрукую гэты здымак – і яна пабачыць паштоўкі»

 

 

4.

Вясной 2020 я пабачыла гэтую парачку – і нават такі пейзаж, без зеляніны, яна ажывіла. Гэта быў момант абуджэння прыроды і людзей, калі горад і сам не ведаў, што будзе далей. Першую калекцыю адзення з прынтамі Minsk not Dead мы здымалі тут. Альтанка – сімвал таго, што горад належыць кожнаму з нас.

 

5.

Вуліца Кісялёва – таксама адна са старых вуліц, якая нядаўна ператварылася ў нешта па атмасферы вельмі падобнае да West Village у Нью-Ёрку. Тут усе свае, мясцовыя жыхары ладзяць пікнікі на траве, і не хочацца нікуды адсюль сыходзіць. Гэта такое гастранамічнае маленькае сэрца Асмалоўкі – з добрай кавай і смачным хумусам. Здымак быў зроблены адразу пасля моцнай навальніцы – таму такое незвычайнае святло. Гэта ўсё рэальныя колеры, якія бываюць толькі пасля моцных усполахаў неба.

 

6.

Кінатэатр «Перамога» – гэта сімвал для многіх беларусаў пакалення каля 30-ці. Тут праходзілі сеансы лепшых фільмаў і кінафармат 4х4. Тут адбываліся выставы фатографаў андэграўндных і не вельмі. Адсюль кожны раз усе выходзілі крышачку іншымі. А на кінатэатр можна было заўсёды любавацца з вокнаў «Тапас-бара». Фотаздымак дастаткова стары, часоў яшчэ дзейнага кінатэатра. Але я падумала, што ён, як адзін з асноўных кітоў Менска, мусіць быць у падборцы.

 

7.

Скульптурная кампазіцыя на Палацы прафсаюзаў. Звычайна мы добра бачым скульптурную групу людзей розных прафесій, якая знаходзіцца крыху ніжэй. Але верхняя кампазіцыя мяне адсылае да майго дзяцінства. Мужчына вельмі падобны да майго дзядулі знешне. Мой дзядуля выгляду ідэальнага савецкага інжынера (такім ён і быў) прывёў мяне, чатырохгадовую, у Палац прафсаюзаў займацца танцамі – у знакаміты ансамбль «Равеснік». У тым жа ўзросце я, зусім маленькая, упершыню выйшла на вялікую сцэну палаца на канцэрце перад вялізнай залай. Таму гэты фотаздымак – маё іранічнае прысвячэнне будучыні і развітанне з мінулым. Тут, мяркую, можна пабачыць шмат сэнсаў, кожны знойдзе свой. Мне гэты фотаздымак падаецца самым містычным.

 

 

8.

Завяршае сэт фота раварыста ў Асмалоўцы. Для мяне ён больш пра повязь часоў. Пра гарманічнае суіснаванне старога і новага. Пра простыя радасці жыцця і пра лепшае, што можа здарыцца з кожным, – летні Менск і яго няспешнасць, прыгажосць, неймаверныя выходныя і натхняльныя будні.