«Абсалютная цішыня»: фотагісторыя з восеньскай Ельні ад Светы Ярашук
Паэзія восеньскага балота, ні на што не падобная энергетыка і аглушальная цішыня – глядзім альбом здымкаў ад беларускай фатографкі Светы Ярашук з паходу па Ельні.
– У канцы мінулага года я ўпершыню пабывала на Ельні: хацелася даўно, але не складвалася. Мы хацелі ўбачыць менавіта восеньскую Ельню, але змаглі арганізавацца толькі ў лістападзе: тады надвор’е ўжо значна пагоршылася, а светлавы дзень быў вельмі кароткім.
На заходзе сонца ў першы дзень мы вырашылі наведаць экасцежку, пераначаваць у хатцы ў адной з вёсак і на досвітку выйсці з гідам да балот. Увечары на экасцежцы мы засталіся амаль адны, неба афарбавалася ў пяшчотны ружовы колер, а з вышыні назіральнай пляцоўкі атрымалася хаця б часткова адчуць маштаб балот.
На наступны дзень мы прачнуліся ў астылым вясковым доме з жаданнем застацца пад цёплай коўдрай. Надзелі на сябе ўсё самае цёплае і яшчэ да світанку сустрэліся на запраўцы з гідам – Максім аказаўся вельмі спакойным, ціхамірным і ўдумлівым. Потым і мы паймалі такі самы настрой – асабліва калі зразумелі, што ў гэтай мясцовасці пануе абсалютная цішыня, няма ніякіх гукаў. Дзве таксы Максіма ўзялі на сябе ролю аніматараў і забаўлялі нас усю дарогу: скакалі па купінах, плавалі за качкамі і змагаліся за нашу ўвагу.
Яшчэ на досвітку мы пераселі ў машыну да гіда і паехалі насустрач прыгодам. Адразу ж на абочыне сустрэлі лася, які ў святле фараў перабег нам дарогу, – на жаль, нам не ўдалося яго сфатаграфаваць. Максім пачаставаў нас чаем, і мы пайшлі праз лес да каладзянага насцілу. З сабой узялі палкі для скандынаўскай хадзьбы, бо бачылі на фота, што звычайна людзі гуляюць па балотах з імі, але ў рэшце рэшт палкі аказаліся непатрэбнымі, і мы проста насілі іх з сабой. Куды важней – высокія гумовыя боты, бо часам насціл раз’язджаецца, і ёсць шанец праваліцца. А яшчэ ў такіх ботах можна спецыяльна пастаяць у дрыгве – вельмі незвычайныя адчуванні.
Насціл з бярвення там зусім не для шпацыраў, як на экасцежцы, а для таго, каб па ім магла праехаць тэхніка ў выпадку пажару. Паколькі мы выехалі яшчэ ў цемры, а надвор’е па прагнозе абяцала быць дрэнным, мы спадзяваліся хаця б на туманную паэтычную Ельню, але ў рэшце рэшт мы сустрэлі прыгожы світанак і ўбачылі гэтую мясцовасць у сонечных прамянях. На ўзыходзе сонца яна нагадала савану.
Ішлі і з мэтай, і без мэты. Асноўным пунктам прызначэння было возера Курганістае, падыходзілі таксама да азёр Вялікае і Лебядзінае. Збіралі журавіны адразу ў рот, стаялі па калена ў балоце, слухалі звонкую цішыню. Гэтая мясцовасць сапраўды не падобная ні на што – энергетыка адрозніваецца ад лясоў, азёраў, гор.
Да канца прагулкі неба ўжо пакрылася хмарамі, і неўзабаве пачаўся дождж. На зваротным шляху мы сустрэлі казуль, якіх ужо атрымалася сфатаграфаваць.
Фото: Sveta Yaroshuk
